Por Verónica Barbero, presidenta de Movemento Sumar Galicia
Nas últimas semanas, os titulares dos medios de comunicación volveron poñer o foco en supostos casos de corrupción que salpican a un partido político, neste caso ao Partido Socialista. Esta recorrente aparición de acusacións, independentemente da súa veracidade final ou da situación xudicial de cada implicado, xera unha comprensible desazón na cidadanía e mina a confianza no sistema político no seu conxunto.
Con todo, en lugar de caer no derrotismo ou na xeneralización simplista de que “todos son iguais”, é imperativo adoptar unha postura proactiva e construtiva: a “corrupción cero” non só é un ideal desexable, senón unha meta alcanzable que debemos perseguir con determinación.
A idea de que a corrupción é inherente á política ou que é un mal inevitable é unha falacia perigosa que só beneficia a quen se aproveita dela. Aínda que é certo que en calquera actividade humana, e a política non é unha excepción, poden xurdir comportamentos deshonestos, a clave reside na capacidade do sistema para detectar, illar e castigar eses comportamentos, así como na vontade das formacións políticas para erradicalos das súas propias filas.
É fundamental que o Partido Socialista, como calquera outra formación, asuma con total transparencia as informacións publicadas nos medios. Isto non implica unha aceptación acrítica das acusacións, pero si un compromiso firme coa verdade e a rendición de contas. Nunha contorna democrática, a crítica e o escrutinio público son ferramentas esenciais para a saúde institucional. Negar a existencia de problemas ou refuxiarse na victimización só profunda a brecha entre a política e a sociedade.
Pero máis aló da xestión dos casos individuais, o que se require é un cambio de mentalidade e un compromiso inquebrantable coa exemplaridade. A “corrupción cero” non é unha utopía; é o resultado da implementación rigorosa de medidas preventivas e punitivas. Isto inclúe, entre outras cousas, o fortalecemento dos mecanismos de control interno nos partidos, a mellora da lexislación sobre financiamento de partidos e conflitos de intereses, o incremento da transparencia na xestión pública e a axilización dos procesos xudiciais para que a xustiza sexa non só xusta, senón tamén rápida.
Para que a cidadanía recupere a fe na política e nos seus representantes, é crucial que os partidos demostren con feitos que non tolerarán a corrupción nas súas filas, sexa cal for a implicación. Isto significa depuración de responsabilidades, non só cando haxa condenas firmes, senón tamén cando a honorabilidade dun cargo público estea comprometida. Significa tamén un exercicio constante de autocrítica e a disposición para implementar reformas estruturais que fagan da transparencia e a rendición de contas a norma, e non a excepción.
A “corrupción cero” non é un slogan, senón un compromiso irrenunciable coa rexeneración democrática. Os partidos políticos teñen a responsabilidade de liderar este cambio, demostrando que a honestidade e a integridade non son só valores abstractos, senón principios reitores da súa acción política. Só así se poderá disipar a perigosa noción de que a corrupción é un mal xeneralizado e arraigado, e poderase restaurar a necesaria confianza entre gobernantes e gobernados.